Egemen güç olarak bu gün yine ideolojikliğim tutmuştu. Sabah pencereden bir baktım, o da ne, uzun bir aradan sonra ilk defa kırmızı kırmızı kar yağıyordu. "kırmızı kırmızı kar mı yağarmış !?" demeyin bana, bu gerçeklikten ne anladığınıza; ve ne beklediğinize bağlı biraz da. Eğer; 'beyaz kar' gerçeği işinize gelmiyorsa; ve 'kırmızı kar', işinize yarıyor; ve sizin için gerekliyse, kitle iletişim araçlarının sistematik ve sofistike ideolojik kampanyası ile, beyaz karı, kırmızıya boyayabilir; ve insanları, bal gibi, kırmızı kırmızı kar yağdığına inandırabilirsiniz. Yeter ki, egemen güç olarak, "kırmızı kırmızı kar yağması" gibi.. yanılsamalı ve sahte bir gerçekliğe ihtiyacınız olsun. sonrası, yani gerçeği eğip bükmek; çarpıtmak; tahrif etmek; hatta imal etmek ve 'yutturmak' kolay! Kitle iletişim araçları denilen gazeteler, dergiler, tv'ler, radyolar.. hep bir ağızdan yalan söylemeye bir başladı mı halkın gözü boyandı demektir.. Bu yalana boyun eğmeyecek olan olursa da; mahkemeler, polis ve adalet mekanizması ne güne duruyor ?
Halk nezdinde yeni mamul ideolojik metanızın semeresi bu : "Bizim beyaz diye bildiğimiz kar, meğer kırmızıymış ! "Böylece, yıllarca, kuşaktan kuşağa ampirik olarak biline gelen beyaz kar', oldu size kırmızı kar. Kırmızı yüklem'inden bir özne yapmaktır bu. Egemen güçken, egemen güç olarak kalıcı ve mutlak olmak için, kendine belirli gerçek(lik)ler(!) peydahlamak gibi..
Çok sık 'gerçek' diyoruz değil mi; ama o gerçeğin kim için, kime/neye göre gerçek olduğunu belirtmiyorsak, bunu unutuyorsak, gerçeği 'kendi başına(!)' bırakmış oluruz. Oysa; sınıflara bölünmüş toplumlarda, gerçek, daima sınıf merceğinden yansır. o yüzden; toplumda, kendi başına, izole, saf, tam ve mutlak gerçek bulamazsınız . Gerçek, ya sömüren ve ezen sınıfın toplumsal gerçeğidir ya da ezilen sömürülen sınıfın.
Hangi sınıfın çıkar ve amaçlarına hizmet ediyor diye bakılmalı gerçeğe. Mesela, 'eşitlik ve özgürlük toplumu' diye bize yutturulan gerçek, aslında, işçi için, işçiye göre, 'artık-değer sömürüsü' gerçeğidir. Toplumun aslında 'piyasa' olduğunu; ve sınıflara bölünmüş olduğunu anladığımız anda sınıfsal bakmış oluruz. İşte; sivil toplum kuruluşları(stk), bu bağlamda, yani sınıflara bölünmüş ve piyasa olmuş toplumda, belirli sınıf çıkarlarının taşıyıcıları ve hizmetkarları olduğu için ve olduğu sürece söz konusu olacaktır.
Tarihsel olarak 'sivil' kavramı Aristoteles'e kadar dayanır. Aristoteles'göre insan, dağ başında veya ormanda değil de, toplum içinde yaşamak için dünyaya gelmiştir. İnsan, bir zoon politikon'dur, yani; insan, bir sürü hayvanı değil; toplumsal/siyasal hayvandır. Kendini, ancak ve sadece, toplum sayesinde ve toplum içerisinde bireyselleştirebilen bir hayvan..
Aristoteles'ın Yunan dünyasında, şehirli(site) ve şehirli olmayan ayrımı vardı. Şehirde yaşayanların birey olma ve kendini geliştirme hakları vardı. Şehirde(site) yaşayan insan demek olan politikon, ayni zamanda, mülkiyet ilişkilerini düzenleme ve siyaset yapma hakkı ve yetkisi olan özel imtiyazlı insan demekti. Kölelerin, kadınların ve yabancıların mülkiyet hakları olmadıkları için, 'insan olma' hakları(!), siyaset yapma hakları da yoktu. İşte; tarihsel olarak 'sivil' demek, politikon olan , yani şehirde(site) yaşayan yurttaş demekti. Köleler, kadınlar, yabancılar (metek) şehirli yurtaş (insan) sayılmadıkları için sivil (uygar) değillerdi. Site (şehir) derken, eski yunanda, bir ya da bir çok şehirle birlikte onlara bağlı; ve onları tamamlayan kırları da kapsayan siyasal ve dinsel birlik anlaşılmalıdır.(Bkz. Murat Sarıca, Siyasi Düşünce Tarihi, Gerçek Yayınevi,1977).
Tarihsel olarak 'sivil toplum' kavramı, kapitalist üretim ilişkilerinin ortaya çıkmasıyla birlikte belirdi. ve liberal öncü düşünürler tarafından geliştirildi. Toplumda egemenlik ilişkilerinde bazı değişiklikler olmaya başlayınca özel mülkiyet hukukuna göre düzenlenmiş toplumu, 17.yy İngiliz teorisyenleri, civil society olarak adlandırdılar. "Bu toplumda çeşitli toplumsal bağlar bireyin karşısına salt kişisel amaçlar uğruna kullanılacak araçlar olarak, dışsal bir zorunluluk olarak ancak 18.yy'da, burjuva toplumunda çıkarlar."(bkz.Marx, Grundrisse, Birikim Yayınları, 2008)). Burada Sivil ile, toplumsal ve resmi yükümlülükler altında olmayan özgür insanlardan oluşan 'uygar toplum' kast ediliyordu. Toplum uygardı, zira, üreticiler ticareti keyfi koşullarda değil, malın değerine göre gerçekleştiriyordu. Cemaat ve kişi otoritesi, yerini, bireysel girişimciliğe bırakmıştı.
Thomas Hobbes (1588-1679) ve John Locke (1632-1704) gibi İngiliz düşünürleri, kralların iktidarlarını, tanrıdan aldığı yetkiye değil; bireylerin çıkarlarına dayandırıyorlardı.ve yükselen sınıf olan burjuvazinin tarafını tutuyorlardı. Hobbes, devletin işlevini, 'özel çıkarlar özgürlüğü'ne dayanan burjuva toplum düzen(leniş)ini sağlamakla sınırlı gösteriyordu. Ve mutlak monarşiye karşı burjuva devlet anlayışını geliştirmişti. John Locke ise, mutlakiyet yönetimlerine karşı mücadelesinde, akla ve düşünce özgürlüğüne atfettiği önem bakımından Avrupa aydınlanmasının ilk kurucularından olduğu kabul ediliyordu.ve İngiliz, Amerikan ve Fransız burjuva devrimlerinin teorik öncüsü olmuştu.
Alman düşünür Hegel'e göre ise, bu 'sivil toplum'un uygar yüzünün yanı sıra, bir de, doğuştan gelme asaleti olmayan, kaba saba, zevksiz,'bencil' bir yüzü daha vardı. Hegel'in ortaya koyduğu sivil toplum düşüncesi, devlet dışı bir alanda, toplumsal kurumları örgütlemeyi ve yaşam alanını içeriyordu...Devlet ise, Hegel'e göre, sınıflar üstü bir organdı. İktisadi faaliyetleri düzenleyenler, devleti belirleyemiyordu. Hegel, devletten ayrı bir sivil toplum; ve sivil toplumdan ayrı, kendi başına, bir devlet var sayıyordu. Hegel'in mutlak tini bunu zorunlu kılmıştı.
Gençliğinde Hegel'in öğrencisi olmakla övünmüş olan Karl Marx ile birlikte, sivil toplum, özel çıkarların özgürce çatıştığı ve üretimde özel mülkiyete dayanan toplum anlamına gelmeye başladı. Marx, kavrama maddeci ve sınıfsal bir içerik yüklemişti. Marx'ın sivil toplumunda, Robinson Cruzo'laşmış bireylerin kendi bencil çıkarlarından hareketle hak ve özgürlük aramaları vardı. Ve devlet ile sivil toplum ayrı ayrı faaliyet alanları değildi. Toplumun sınıfsal bir muhtevası vardı ve devlet, egemen sınıfın, egemenlik kurma aracıydı. Marx, kendi terminolojisini oluşturduktan sonra,' sivil toplum' kavramını kullanmamış; yerine 'üretim ilişkileri' kavramını kullanmıştır. Fakat; Marxist sivil toplum kuramcısı ve devrimci Gramsci'den sonra, sivil toplum, Marxist muhtevasını kaybetmiş; kapitalist üretim ilişkileri alanının dışında, karşı-devrimin bir ajanı olarak ele alınmaya başlanmıştır.
Bu kısa tarihsel gelişimden hareketle, burjuvazinin henüz devrimci ve ilerici karakterinin bozulmamış olduğu zamanlarda, sivil toplumcuların hak ve özgürlük arayışlarının içeriği ve niteliği, toplumsal gelişmeyi ilerletici yöndeydi. Ama, sivil toplum kuruluşları, günümüzde, emperyalizm ve devrimler çağında, egemen sınıfa ve emperyalizme karşı sınıf mücadelesi değil; devlet'e karşı hak(?) ve özgürlük(?) arayışları peşinden koşarak, ancak karşı devrime hizmet eden örgüt yuvaları haline geldi.
Zira, kapitalist üretim tarzının egemen olduğu bir toplumsal formasyonda, hak ve özgürlükler, esas itibariyle kapitalist sınıfın belirlediği biçimde ve kapitalist sınıf ve zümrenin çıkarlarına göre vardır. O yüzden, sivil toplum örgütlenmeleri marifetiyle, sömürülen ve ezilen emekçiler için, hak ve özgürlüklerin elde edilmesi mümkün değildir. Çünkü; işçi sınıfı ve emekçi halk için hak ve özgürlük mücadelesi demek, egemen sınıf olan emperyalist güçlere karşı mücadele ile, sınıf ayrıcalıklarına yol açan sınıf ve zümrelerin ortadan kaldırılması mücadelesinin bir parçası olmak demektir. Sivil Toplumculuk mücadelesiyle, sadece, ücretli sömürü ve kölelik sistemi bir başka biçimde, yeniden üretilmiş olur. Kaldı ki, Sivil Toplumcu Kuruluşlar, kendilerini, sınıf ve iktidar mücadelesi dışında tarif etmişlerdir. Sivil toplumculuk, bu bakımdan, emperyalist kuvvetler ve egemenler için, sınıfsal bir aldatmaca ve oyalamaca aracıdır
Sivil Toplumcular, demokrasi, yargı bağımsızlığı, eşitlik, adalet, özgürlük, doğrudan oylarla seçilmiş meclisler, siyasal çoğulculuk, azınlık hakları, etniksel, mezhepsel, dini hak ve özgürlükler, hukuksal sorunlar, ceza yasası ve (sivil ?) anayasada değişiklikler.. gibi konuları mücadele amaçları olarak seçmekle, bilerek ya da bilmeyerek, mülkiyet ve sınıf ilişkilerini kamufle etmişlerdir. Sivil Toplumcular, ezen(emperyalist)-ezilen(mazlum) milletler ve emek sermaye çelişkisi yerine, suni bir '(sivil) toplum- devlet' çelişkisi ikame etmiş olmakla da gerici; ve milli devlet düşmanıdırlar.
Sivil Toplumcuların hareket noktası devlettir. Daima, devlete nazaran yurttaşın hak ve özgürlük mücadelesi var sayılmıştır. O yüzden, sivil toplumcular, devleti, sürekli ve mutlak olarak var sayarlar. Aksi takdirde, devlet yok olacak olursa, ortada eleştirilecek bir şey kalmayacağından, sivil toplumcuların varlık nedenleri ortadan kalkmış olur. Toplumda hak ve özgürlük ihlalleri oluyorsa bunun sebebi ve sorumlusu devlettir; toplumsal düzen ve egemen üretim tarzı değildir.. Eğer devleti sınırlar; örgütlenişini ve işlevlerini küçültürsek; ve devlete karşı, zinhar mülkiyet ilişkilerine dokunmadan, iktidar mücadelesinin dışında demokrasi(!) mücadelesi verirsek, özel özgürlük alanları elde edebilir, Ve işler düzelebilirdi. Tabi, devlet derken kast edilen, daima, sınıflar üstü, otoriter ve baskıcı devlettir.
Toplum ise, onlar için, antagonist sınıf mücadelelerinin arenası değildi. Aslolan, sınıfsal kimlikten yoksun yurttaşların özel çıkarlarıydı. Ve bu özel çıkarlar, egemen sınıf ve zümrelere karşı değil de sınıflar üstü kimliği olan devlete karşı savunulacaktı. Böylece, sınıf ilişki-çelişkileri ile sınıf çıkarları ve iktidar mücadelesi örtbas edilmiş olacaktı. Ve tarih, sınıf mücadelerinin tarihi olmaktan çıkartılıp; (ceberut) devlet ve/veya bürokratik-askeri rejim ile liberal burjuvazi arasındaki mücadeleye indirgenmiş olacaktı. Ve bu sayede devlet, sınıfsal egemenlik ve baskı kurma aracı olarak, burjuvazinin sınıfsal sömürüsüne ve sermayenin yeniden üretilmesine hizmet etmeye devam edecek; ve ezen emperyalist devlet kimliğiyle de var olmaya devam edecektir.
Günümüzde ve ülkemizde, sivil toplumcuların başlıca argümanı, "insan hakları ve demokrasi" oldu. insan hakları ve demokrasi derken de, 'askeri vesayet rejimi', etnik, dini, mezhepsel bölünmeler ve inançlar; din ve vicdan özgürlüğü; orta çağdan kalma tarikat, cemaat, aşiret mensupları için hak ve özgürlük mücadelesi.. gibi yurttaşların özel çıkar alanları anlaşıldı. Bu mücadele sırasında devletle olan ilişkide, karşı tarafta, hep birey ve yurttaş vardı; sınıflar, zümreler ve ezilen milletler değil. Ve devlet, söz konusu demokratik mücadele süreci içinde, hiç bir zaman, ilerde sönümlenecek olan; ve emperyalizm karşı mücadele eden milli, bağımsız ve siyaseten özgür bir gerçeklik olarak ele alınmadı.
Sivil Toplumcu kadrolar, özgürlük ve demokrasi mücadelesinin, aslında, emperyalizme karşı tam bağımsızlık mücadelesinin; ve işçi sınıfının iktidar mücadelesinin bir parçası olduğu gerçeğini; ve işçi sınıfı ve emekçi halk için de bir demokrasi olabileceğini yok saymışlardır.
Sivil Toplumcu neo-liberal sollara göre, ordunun ilericisi ve devrimcisi olmaz. Aristotelesçi idealist özdeşlik gereği ordu, mutlak olarak hep ayni ordudur. Ordu, her zaman gerici ve karşı-devrimci bir güçtür. O yüzden; Cumhuriyet öncesi Makedonya'da, Abdulhamit'in baskı ve gericiliğine kafa tutan Enver Paşa'ların, Resneli Niyazi'lerin, Eyüb Sabri beylerin, Ömer Naci'lerin, Mustafa Kemal'lerin mensubu olduğu ordu ile Mahmut Şevket Paşanın 31 mart gericiliğini ezen Harekat Ordusu hep gericidir, zalimdir; ilerici olamaz, devrimci olaamaz!
Bu Sivil Toplumcular, İstiklal Savaşımızı yapan ve Emperyalistlerin askerlerini denize döken; ve gerici iç isyanları bastıran Mustafa KEMAL' in anti-emperyalist ordusu ile, Kenan EVREN'in 12 eylül darbesiyle karşı-devrim yapan; emperyalizmin hizmetindeki Nato'cu ordusunu ayni kefeye koyarlar. Ve böylece emperyalizme hizmet ederler. Emperyalizm karşısındaki tutumlarına göre her hangi bir ordunun ilerici ve devrimci olabileceğini görmezler.ve tarihin her döneminde; dünyanın her yerinde, vatanlarını istilacı ve yayılmacı sömürgecilere karşı savunan orduların var olduklarını unuturlar.
Emperyalizm açısından, ücretli kölelik sistemin istikrarı ve kalıcılığı hayat memat meselesidir. Sosyal barış(!) ortamını; ve ezen-ezilen; sömüren-sömürülen ülkeler arasındaki mevcut dengeyi(statüko), istikrarı bozmaya kimsenin hakkı ve özgürlüğü yoktur. Bu yüzden; emperyalist-kapitalist sömürü ve baskı sisteminin bekası için emperyalizmin, sivil toplum örgütlerine ihtiyacı vardır. Yani, emperyalizmin, bütün dünyayı kuşatan bir 'sivil örümceğe' ihtiyacı vardır : Mustafa Yıldırım'ın "Sivil Örümceğin Ağında" kitabından okuyalım : "bu nedenle, devlet merkezlerinin egemenlik araçları ellerinden alınıp, halk kitlelerinin merkeze olan güven ve bağlılıkları zayıflatılmalıydı. Ulusal yönetimler kısa devre edilerek dünya egemenlerinin NGO, vakıf-enstitü gibi örgütler aracılığıyla, kitlelerle doğrudan ilişkiye geçmek daha ekonomik ve daha kalıcı bir yöntemdir. ülkelerde devlet ile halkın arasına adı sivil(!) kendileri dışardaki devletin güdümünde bir dernekler, vakıflar, meslek kuruluşları ağı kurulmalıydı. Bu, egemenler adına bir tür uzaktan yönetimdir."
Demek ki, toplumun, sivil örümcekler marifetiyle, emperyalist-kapitalist sistem için ve sisteme göre örgütlenmesi gerekiyordu. İşte sivil toplum kuruluşları(stk), sistemin, sistem içi, örgütlü biçimi oldu. Ve sistemin özüne dokunmadan, güya sisteme(devlet-bürokrasi-askeri vesayet)) karşı özgürlük ve hak arama havarileri oldular. Ve uluslar arası banker ve çok uluslu dev şirketlerin kara paralarıyla beslenen sarı, turuncu, mor.. rengarenk sivil toplumcular, proje demokracy'lerde sahne aldılar. Bu sayede, Amerikan emperyalizmi, gözüne kestirdiği bazı ulus devletlere : "be nice with me; otherwise l will bring you demokracy" diyordu. Yani benimle iyi geçin (bunu, bana boyun ey diye okuyun siz) aksi takdirde sana "demokrasi" getiririm diyordu.
Buradaki demokrasi getirmeyi, (Amerikan) emperyalizmin marifeti olarak, Irak'ta 1,5 milyon Müslümanın katli; ve dinsel-mezhepsel -ırksal bölünmeye uğramak diye okuyun. Ya da Amerika'nın genişletilmiş büyük orta doğu projesi kapsamında 30'dan fazla Müslüman ülkede akan kan ve göz yaşı olarak anlayın. ABD emperyalizmi ile 'iyi geçinmek' ise, emperyalizme boyun eğmek; ve milli devletini tasfiye etmek; mafya sermayesine bağımlı olmak anlamına geliyordu.
Şimdi gelelim sadede : Sivil Toplumculara ve özellikle neo-liberal sollara bir soralım bakalım : Peki biz hangi çağda yaşıyoruz ? Lenin'in tespitlerine dayanarak söyleyecek olursak, ezen ve sömüren devletlerin, ezilen ve sömürülen devletleri sürekli baskı ve denetim altında tuttuğu; buna mukabil, ezilen ulusların da, ezenlere ve sömürenlere karşı kıyasıya bağımsızlık ve egemenlik mücadelesi verdiği; ve adına emperyalizm denilen bir çağda yaşıyoruz değil mi? Bu durumda, yani emperyalizm çağında, ezilen ve sömürülen bir ülkede, emperyalizme karşı mücadelenin dışında bağımsızlık, özgürlük, insanca yaşama hakları(?) mücadelesi verilebilinir mi ? Yoksa; sizin devrim(?) anlayışınız, emperyalizmden münezzeh, Türkiye Cumhuriyeti Devletini yıkmak ve Mustafa Kemal Atatürk'ü tarih sahnesinden silmek için emperyalist devletlerle işbirliği (hainlik desek daha doğru olur) yapmakla mı sınırlı?
Dahası; nesnelerin, insanları kullanarak üretim yaptığı; ve 'eşyaların kişilik kazandığı'; insanın bizatihi meta olduğu piyasa olmuş bir toplumda yaşıyoruz değil mi !? Ayrıca; insanların üretici gücü, nesnelerin, eşyanın benliğinde toplanmış ve adeta sihirli bir güç olmuş. Peki; böylesi sefil ve akıl dışı üretim yapısını ve yaşama şeklini sürdürmenin bir alemi var mı !? Yok değil mi. Ey STK'lar, insan ve hak sever olduğunuzu söylüyorsunuz, peki niçin, bu eşyaların insanların yerine geçip; kişilik kazandığı düzeni değiştirmek için hak ve özgürlük mücadelesi vermiyorsunuz ?
Bu güne kadar hiç dikkatinizi çekmedi mi; insanın üretici eylemi insandan kopmuş; insana karşı bir güç haline gelmiş. Uçağı pilot, gemiyi kaptan sürer. Oysa; her şey tepe takla olmuş. Uçak kendini pilota, gemi de kendini kaptana sürdürüyor. bu tepetaklaklığa STK'ların hiç mi itirazı yok !?
İnsan gücünün eşyanın üretici gücüne tabi olduğu bir çağda yaşıyoruz: Oysa; "tilki tarlayı masallarda sürer; manyetoyu çeviremez tavşan". Anlıyacağınız özne ile yüklem yer değiştirmiş. Bundan daha büyük hak ve özgürlük ihlali olabilir mi !? El insaf; insan ipe serilmiş bir çamaşıra hiç 'mandal' olabilir mi ? şu anda neredeyse hepimiz çamaşırların mandalı olmuşuz ve çamaşır mandalı durumda yaşıyoruz.. Eğer bir özgürlük ve hak mücadelesi yapılacaksa, insanı, eşyanın basit bir yüklemi (çamaşıra mandal) yapan bu kokuşmuş ve çürümüş düzenin yıkılması uğruna yapmalıyız; değil mi ? Bu gerçek ortadayken, insanları başka bir şeyin mücadelesini yapmaya nasıl ikna edebiliriz ki !?
Mevcut verili düzen karşısında, insanı her yerde bir "şey" olmaktan kurtarıp toplum içinde kişilik sahibi bir birey yapacak olan devrimci dönüşümüme acilen ihtiyaç var. İşte bu devrimci dönüşümü sağlama hakkı ve özgürlüğü dışında, hangi hak ve özgürlük için mücadele edilirse edilsin, bu sadece sermaye karşısında ücretli kölelik sisteminin devamına ve emperyalizme hizmet edecektir. Ey Sivil Toplumcu, aklını başına devşir biraz !
İnsan üretim sürecinin öznesi olacağına, sermayenin bir nesnesi ve aracı olmuşsa (çamaşır mandalı), bu devletin ve bürokrasinin ya da askeri baskı rejiminin kabahati değil, kapitalist üretim biçiminin ve emperyalizmin bir sonucudur. İnsanın, cansız bir nesnede toplumsal bir güç bulmasını, ceberut devletle, bürokrasiyle, askeri vesayetle ve sivil toplum örgütleriyle açıklayamazsınız ! Bu şekilde insanı kandıramazsınız !
Bilirsiniz, nesnelerin nesnelere çevrilme sürecinde, ister istemez, insan emeği kullanılır. Ey Sivil Toplum örgütleri, İNSAN ÜRETİM İÇİN VARDIR VE NESNENİN BİR ARACIDIR. MAKİNENİN GÜCÜNÜ NESNEYE İLETİR demek, size hiç mi zül gelmiyor? Hiç mi vicdanlarınız sızlamıyor; yüreğiniz ağrımıyor !?eşya olmaktan, çamaşırın mandalı olarak yaşamaktan memnun musunuz yoksa !?
İnsanın yaratma, üretme eylemi, insanı özgürleştirecek yerde ona hükmeden devleşmiş bir güç oluyorsa; her ürettiği kendisinin biraz daha eksilmesine; her eylemi biraz daha pasifleşmesine; gücünü her kullanışı biraz daha etkisizleşmesine yol açıyorsa, STK'lar'ın insan hakları ve demokrasi mücadelesi, sadece, bu cehennemi ıstırabın sürdürülmesine hizmet eder kardeşim !. Hak ve özgürlükler şampiyonu olan ey STK'lar, bu büyük ahlaksızlık sizlere hiç mi acı ve üzüntü vermiyor ? Yeter artık, bu konuda biraz gıkınız çıksın; gıkınız !!!
Ey Sivil Toplumcu, meseleye, hala, üretim düzeyinde değil, üretilmiş olanlar düzeyinde bakıyorsun. Önce, ödenmemiş emek hırsızlığına dayanan üretimin yapısı ne kadar adil; sen ondan haber ver! artı değere el koyarak Ücret karşılığında bir insana iş yaptırmak hak ve özgürlüklere sığar mı ? STK'lar olarak bu konuları örtbas ettiğiniz için utanmalısınız !!
Ayrıca, görmüyor musunuz; nesnelerin gücü toplumu yönetiyor. İnsanlar, ancak, nesnelere (mala-mülke) sahip olurlarsa toplumsal güce kavuşuyorlar. "Yazıklar olsun!!" desene,' insanlar arası ilişkiler, nesneler arası ilişkileri olmuş' diye !!
Ey STK'cı kadrolar, bilmem biliyor musunuz, insanları kendine köle yapan nesnelerin gücü, 'ücretli emek-sermaye' çelişkisine ve yapısına dayanan toplumsal ilişkiler sistemi içinde, ücretli işçi sınıfı tarafından her gün yeniden üretildikleri için ve üretildikleri sürece varlıklarını sürdürmektedirler. Nesnelerin, kendi başlarına, sihirli güçleri olacak halleri yok ya !!Demek ki, biz onları her gün yeniden üretmezsek onların kendi başlarına sihirli bir hale gelmeleri de mümkün olmayacak! İnsanı pasifleştiren bu faaliyet biçiminin hala sürdürülmesine; ve nesnelerin böyle sihirli güce kavuşmasına artık bir son vermek gerek ! Ey STK, ya insanı asıl özgürleştirecek olan o büyük devrimci kavgaya katıl; ya da lav et kendini gitsin !
Ey ücretli emekçi sınıfı son sözüm de sana : Ne olur şu kölelik zincirlerini kendi ellerinle üretme artık !
